Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik de wereld rond kan reizen voor mijn werk en kan doen wat ik leuk vind: spreken voor groepen. Mijn moment van dit jaar is dan ook een van de vele trips in 2013. In Augustus was ik uitgenodigd om op drie verschillende plekken te komen spreken in Iran. Iran, een land waarvan […]
Mijn knieën drukken tegen het handschoenkastje. Tussen mijn benen klem ik een klein, in plastic gewikkeld dennenboompje. De naalden van de top prikken steeds tegen mijn neus als R. moet remmen. Op het dashboard ligt een zak oliebollen. De hele auto ruikt naar versgebakken deeg. Vanaf de achterbank klinkt de stem van onze bijna driejarige dochter Lynn. Ze zingt ‘jimmel
Kataklopkataklopkataklop. De wind door mijn haar. Austra in mijn oren. De zon op mijn gezicht. Mijn mond lacht breeduit. Tranen lopen over mijn wangen. De Haarlemse PTT-toren illustreert de horizon. Tweeduizenddertien was een duizelingwekkend jaar. Mijn TWEE MOMENTEN -inderdaad in schreeuwende kapitalen- beleefde ik reeds in de eerste zes weken van 2013. Het sterven van mijn moeder en de geboorte
Op 15 november was ik precies één jaar gescheiden. Niet formeel -want niet getrouwd maar samenwonend-, maar als na achttien jaar een einde aan je relatie komt doet scheiden net zo goed pijn. Terugkijkend op dat jaar denk ik voornamelijk aan een moment daarvóór: het moment dat ik me besefte dat de relatie niet meer te redden was en het
Ik heb leuk werk. Echt waar. De leukste baan die ik me kan wensen. Leuke klanten, gave projecten, fijne collega’s. Ook iemand met de leukste baan van de wereld heeft wel eens een klotedag. Soms zit alles tegen op een dag. Zo’n dag die begint met een file op de A16 terwijl je 188 dingen op je to-do list hebt
Mijn twee zusjes en ik hebben geen leuke kindertijd en jeugd gehad daar kan ik niets anders van maken. Jaren een depressieve vader en mijn moeder was gesloten en wat kil. Zij hebben elkaar geen goed gedaan besef ik. Mijn moeder is 18 mei 2013 overleden. Ik heb naast mijn werk en kinderen haar gelukkig kunnen vertroetelen de laatste weken
‘Het jaar is voorbijgevlogen.’ Het is een cliché, maar heb ik het eerder zo ervaren? Ik vraag het me af. 2013… Het jaar waarin ik eindelijk een eerste verjaardag van een van mijn kinderen mag vieren. Het jaar waarin we voor een tweede keer trouwen, David en ik, precies een jaar na ons burgerlijk huwelijk: geen kerkelijk, maar een feestelijk
Alsof de grond onder mijn voeten verdween. De schok. De verbazing. Het verdriet. De gevoelens van woede die snel daarop bovenkwamen. Ik had gefaald. Terwijl ik zo mijn best had gedaan. Sinds eind augustus 2010 werkte ik bij de klantenservice van een zorgverzekeraar. De dag waarop bekend zou worden of mijn contract – voor de zoveelste keer – verlengd zou
Ik vind het vreselijk om een heel jaar te reduceren tot slechts één moment. Mijn leven beslaat uit zoveel aspecten en al deze aspecten hebben zoveel momenten, mooie en minder mooie. Mijn jongens werden acht en vijf jaar en mijn jongste ging voor het eerst in zijn (en ons) leven naar school. Mijn oudste speelde Sinterklaasliedjes op zijn elektrische gitaar
Alles in het leven gebeurt ooit voor het allereerst. De allereerste zoen, deallereerste dode, de allereerste ex, de allereerste zelfgestrikte veters. En toen was daar van de zomer voor het allereerst: de allerlaatste keer. Mijn ouders zijn vertrokken naar een verzorgingstehuis. De hele familie is in rep en roer. Alles moet hier weg. Plaatsmaken voor nieuwe mensen die hier een
