Ik kende Niels van het lokale uitgaansleven. Een aimabele, avontuurlijke en immer vrolijkheid zaaiende dertiger. Met een hoop jolijt aan z’n kont. Maar tegelijk met een kundig verholen serieuze kant. ‘A real stand up guy’ waaraan ik zag dat hij klopte. Dat ik ‘m al kende is niet zo vreemd. Het bruine jazzcafé dat mijn stamkroeg is, trekt kleurrijke types […]
Een moment dat niemand opviel, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Geen vriend, familielid of collega zag het toen ik de foto op Facebook en in vriendenapps plaatste. Toch was dit voor mij het meest ontroerende moment van 2016: onze eerste foto als samengesteld gezin op vakantie in Italië. Het is natuurlijk niemands droom om een samengesteld
Harmke Oudenampsen Lees verder
Februari 2007. “Dankjewel. Ik vond het heel fijn met je te praten. Jij bent lief” “Jij bent ook lief. En stoer” Stoer? Ik? Nee!Ik belde mijn moeder. “Zo grappig, hij zegt dat ik stoer ben.”“Maar kind, dat ben je ook!” “Nee, joh, ik durf toch niet te bungeejumpen ofzo.”“Zoals je altijd alles in je eentje doet met de kinderen?! Zoals je
Ellemijn Veldhuijzen van Zanten Lees verder
Sandra was een heel leuk meisje, nu een prachtige vrouw En alles wat ze nu heeft, is wat ze hebben wou……………….. Vijf jaar geleden zong mijn beste vriendin Jeanne deze regels op mijn veertigste verjaardag. Giorgio was de DJ. Het was een geweldig feest. Het was een geweldig jaar. Het jaar daarna. Waren ze er allebei niet meer. Mijn beste
Sandra van Kolfschoten Lees verder
‘Be the one you needed when you were younger’ Stilstaan is makkelijk Mijn moment 2016 is toch een moment van stilstaan. Ik leef zonder rust en zonder spijt. Niet stilstaan, niet nadenken. Liever ga ik gewoon door. De dag wacht. De wereld wacht. Elke dag krijgt van mij een cijfer. Pas de laatste drie minuten voor het slapen kijk ik
Anna-Maria Giannattasio Lees verder
‘Bram! Brá-ham!’ Ik roep de naam van onze zoon zonder te weten of hij mij hoort. Ik loop over de heide richting het bankje onder de oude eik waar mijn vrouw Else, onze dochter Sterre en ik een klein uur daarvoor nog naar het begin van de zonsondergang hadden zitten kijken. Zou hij naar deze rand van het bos zijn
Voor de zoveelste keer droomde ik dat ik nog altijd een sleutel van mijn studentenkamer in Leeuwarden had. In die dromen is het nooit raar dat ik al tien jaar niet meer studeer. Ook als ik de sleutel omdraai, de trap oploop en mijn kamer binnenga, hoewel de kamer er telkens anders uitziet (blijk ik ineens een leren bankstel te
Jaren koos ik de kleinste kerstboom die er te vinden was, verstopte ik me tijdens die gevreesde kerstdagen het liefst onder een dekbed en probeerde ik het mantra ‘leef in het nu’ krampachtig te geloven. Maar hoe meer ik mijn best deed, hoe verder ik van het nu afdreef. De mooie geluksspreuken die mijn muren sierden, voelde ik niet. Mijn
Toen ik in december 2014 mijn eerste blog plaatste, waarin ik voor het eerst online deelde dat ik best wel ziek ben, stuurde mijn neef Jeroen een berichtje. Jeroen rende in die tijd allerlei ultra lange hardloopwedstrijden, 24-uurs kampioenschappen en nog meer van dat soort fysieke gekkigheid. Hij mailde of we niet ‘iets met lopen en Lyme moeten doen. Een
Ongeveer een jaar voordat mijn moeder in 2007 overleed droeg ze mij het familiearchief over. Het bestond uit een wasmand vol fotoalbums en een onooglijke kartonnen doos. Ik beloofde haar er goed voor te zorgen en het kreeg een plaatsje in de berging van ons huis. Het zal zo ongeveer twee jaar geleden zijn dat ik werd gebeld door een
