Lopen voor Lisanneleeft. Wie wil dat nou? Ik ben al ruim elf jaar ziek, en ik kan je vertellen: als je weinig contact meer hebt met de buitenwereld voel je je alleen. Alsof je geen vrienden hebt. Zo voelde dat voor mij altijd, tot mijn moment van afgelopen jaar, Lopen voor Lyme. Mijn ouders besloten me op te geven voor […]
Lisanne van der Vaart Lees verder
‘Mam, waar wil je nog graag naartoe’? Het is een vraag die gekunsteld mijn mond uitkomt. We lunchen die zaterdag samen in een nieuwe saladebar. Dat doen we namelijk altijd, nieuwe dingen proberen. Ik heb haar net stiekem met mijn mobiel gefilmd, voor later. Maar het voelt wel een beetje raar om iemand die springlevend is zoals altijd, te filmen
MijnROUWmoment delen? Nee, doodeng. Geen selfie-moment. WEL doen! Mijn wens: Dat iemand er troost in vindt… Vanuit zijn stoel in de 1e rij liep hij voorbereid, vastgeklampt aan 6 witte A4tjes, naar waar de microfoon op hem stond te wachten. Met zijn vrouw, mocht hij stil vallen. De rouwenden wachtten. Hij moest dit. Eerbetoon aan zijn vriend. Maatje dat hem,
Archaea en cyanobacteriën, black smokers en banded iron formations, stromatolieten en de Ediacarische fauna. Sinds een paar maanden zit ik tot over m’n oren in de geologie en de biologie. Via Coursera volg ik de cursus ‘Emergence of Life’ en ik geniet van elk moment dat ik meer begrijp van hoe het op onze derde steenklomp van de zon allemaal
‘Prima’, antwoordt hij koeltjes, wanneer ik hem vraag hoe het nu met hem gaat. Maar ik zie het schuldgevoel in zijn ogen. Boos kan ik niet op hem worden. Hij heeft geleerd. Eerder die week nam hij een onverstandige beslissing; een ander had iets kwetsends gezegd over iemand die hem dierbaar is, waarop hij diens excuses had geëist. En zo
Tot dusverre was ik nog nooit zo ver naar het zuiden afgezakt met onze oude caravan. Om haar klaar te stomen voor vertrek wreef ik met allesreiniger over het bobbelige plakplastic aan de binnenkant. Groene aanslag op het dak schrobden de kinderen weg, in ruil voor wat kermisgeld. Vriend timmerde vakkundig een nieuw onderdeurtje. Een manisch soort schoonmaakwoede maakte zich
Ergens las ik dat 2016 een afsluitend jaar is, een ti-ta-tovenaar redenatie, in die zin dat als je de cijfers optelt dat je dan uitkomt op negen, een afsluiting voordat het getal één weer tevoorschijn komt in de optelling van 2017. Ik denk terug aan 2007, ook zo’n negen jaar. Het jaar voor de crisis. Wat gebeurde er in jouw
Ik was al een tijd ontzettend moe, we hadden net weer een grote verbouwing achter de rug en ik dacht dat de hectische jaren met jonge kinderen, een drukke baan en een klushuis hun tol hadden geëist. Ik wilde het anders, maar wist niet goed hoe en ging daarom maar door, bang om op de bank te gaan zitten en
Het kwam begin dit jaar een beetje uit het niets. Het besluit om een huis te gaan kopen. Al weleens huizen zitten kijken, maar zonder vast contract begin je niets. Maar het tij keerde en begin dit jaar had ik een vast contract bij een geweldig familiebedrijf te pakken en toen werd er ineens van alles mogelijk! Ook de hypotheekrente
“Is er alweer een verslag?” krijg ik als vraag van de wederhelft. Een vraag die de afgelopen jaren om de zoveel maanden werd gesteld en me telkens het angstzweet op, en een siddering door mijn lijf bezorgde. Met een verslag werd namelijk een status update bedoeld van mijn faillissement in 2013 en dat was een ervaring waarbij ik een half
