Dinsdagmiddag 11 oktober. Het is rustig op de snelweg richting Dublin. Voor het eerst sinds jaren logeer ik in een airbnb en niet bij mijn vrienden. Hun huis zit tjokvol ingevlogen kinderen en vrienden. Mijn vriendin belt. Have you landed yet, come on over, the place is packed, please don’t be a stranger, you’re part of the family. Ik wandel […]
Jojanneke van den Bosch Lees verder
We staken de geasfalteerde weg over naar het zandpad dat verderop verdween tussen de dichte struiken. Links lag de kerk met ernaast het kerkhof. De perfecte plek. Met mijn vriend Bart, die net als ik vader van een van de achtstegroepers was, had ik lijkkisten, enge poppen, grafzerken en wel vijftien angstaanjagende maskers kunnen regelen. Met hem, een moeder en
36,1 kilo weegt ze nog. Haar lijf vecht nog steeds om hier te blijven. Toen ze wist dat ze naast Parkinson ook de diagnose dementie kreeg was voor haar de enig logische oplossing een euthanasieverklaring. En die was er. Maar op de gesloten afdeling waar ze nu al 3 jaar zit is een ‘geen actief leven beëindigen’ beleid, ze kan
Met de wetenschap dat 2016 bestaat uit 31.622.400 seconden lijkt mijn moment van 62 seconden heel erg kort. Maar wanneer je dit vertaalt naar de sluitertijd van mijn camera dan klinkt het een stuk langer. Maar kort of lang is niet eens interessant, de 62 seconden resulteerde voor mij in iets moois! Ik wil jullie meenemen naar het moment waarop
Op zaterdag 9 juli 2016 was het zover. Vier maanden daarvoor had ik voor Benthe en mij kaartjes gekocht voor het EK atletiek in Amsterdam. Benthe, 8 jaar jong, doet sinds 2,5 jaar aan atletiek, en ook bij mij is sindsdien het atletiek virus ingeslagen. Zij als atleet, ik als jeugdtrainer. Het EK zo dichtbij, daar moesten we natuurlijk bij
Als fervent reiziger ben ik continu op zoek naar nieuwe avonturen. Mijn bucket list met bestemmingen en dingen die ik wil doen in dit leven wordt alleen maar langer. Een avontuur als AfrikaBurn stond hier al een paar jaar op. Toen de kans voorbij kwam om mee te gaan met kamp Walhalla naar AfrikaBurn twijfelde ik geen seconde. Nu kon
Kippenvel krijgen en natte ogen van een nummer. Ik had het net. Op eenzaam hard volume galmt Johnny Cash’ American III Solitary Man door de keuken. Hoewel ik de cd al jaren heb, hoor ik voor het eerst in m’n leven nummer 7: The Mercy Seat. Aan de loopjes te horen en de tekst, zou dit dramatische en tragische nummer
Het zijn de laatste dagen van de laatste week van februari en bijna achteloos retweet ik een post via een raadslid van mijn gemeente. Het is geen wedstrijd, soms is de één eerder, dan de ander en het voelt vertrouwd, samen bepaalde gemeentelijke boodschappen verder brengen. Beiden vinden we het belangrijk om gemeentenieuws en ook speciale mededelingen van de gemeente
Hermannus Stegeman Lees verder
2016 was het jaar van meerdere ‘mijn momenten’. Ik prijs me steeds vaker gelukkig met een goede gezondheid en als zelfstandig ondernemer met, tot nu toe, voldoende werk. Maar juist door bovenstaand besef merk ik ook een soort van onrust soms; wat nou als dat voorbij gaat? Als ik ziek word of minder werk krijg. Dingen die denk ik bij
Totaal overvallen. Terwijl ze me het nota bene vooraf verteld hadden. Met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen sta ik daar. Te kijken naar een video waar één en al trots en positiviteit uit spreekt. In een ruimte waar ik maar een paar mensen ken en die gevuld is met blije en trotse mensen die hun gevoel
Hanneke van Stokkom Lees verder
