Ik heb he-le-maal niets met leiderschap. Niet met de term, niet met waar het voor staat. Ik snap daarom ook niet waarom iedereen er zo mee bezig is. Ik ben een einzelgänger, een pionier; ik vind mezelf geen leider en wil het niet zijn. Daarnaast roept het negatieve associaties op aan mijn deelname met Expeditie Robinson, waar ik tegen mijn […]
In 2014 leerde ik een zinnetje wat ik waarschijnlijk nooit meer zal vergeten. Dit is het zinnetje: “Wie is de moeder van Jezus? Maria!” Je zou kunnen zeggen: beetje laat als je hier op je 43e pas achterkomt. Het ging dan ook niet om de inhoud van het zinnetje. Het ging om het ritme. In deze zin zit namelijk een
Gezond zijn is mijn werk geworden. Zoals de longarts in Davos mij drie jaar geleden al vertelde. Toen wilde ik er niet aan, maar inmiddels is het inderdaad een full-time job en ontslag nemen kan niet. Zonder thuiszorg zou het niet meer lukken mijn huis op orde te houden en de gewone dagelijkse dingen vragen planning en soms keihard snoeien,
2014 was het jaar dat ik mijn carrière moest redden. In 2013 was het derde deel van mijn Superhelden.nl-trilogie uitgesteld omdat de uitgever en ik ontevreden waren over het manuscript. Ik gooide meer dan de helft weg en begon opnieuw. We planden het boek deze keer in voor de zomer van 2014. Er hing nogal wat vanaf. De eerste twee
„Hoe drink je de koffie?” vraagt de psychiater op een mooie zomerse dag in de kliniek. „Zwart. Maar dat zal iedereen hier wel drinken. Hoe zwarter hoe lekkerder.” Ondanks de poel van ellende waar we ongemerkt in gegleden zijn, moeten we alle drie toch een beetje lachen. „Humor is belangrijk”, zegt de psychiater. Alleen jammer dat wij er steeds minder
Harmke Oudenampsen Lees verder
Het is 01.30 uur, ik heb samen met mijn meisje een feestje gehad in de binnenstad, we willen dat feestje een beetje verlengen nog, een beetje ons eigen feestje vieren ook, maar alle kroegen waar we graag komen zijn te vol of te leeg en net als we op de Nieuwmarkt denken dat we naar huis moeten, stoppen we voor
‘Als mensen vragen of ik een vriendin heb, wat moet ik dan zeggen?’ ik hoorde de vraag en begroef mijn gezicht in het kussen. De leukste jongen van de wereld lag hier met me op bed en vroeg me iets wat ik in theorie heel graag zou willen horen, maar in de praktijk heel eng vond. Het duurde lang, voordat
Het is zaterdag 13 december, begin van de middag, en tijd om mijn moment te schrijven. Wanneer ik ga zitten, heb ik nog geen flauw idee waarover het zal gaan. Geen beeld van de situatie, geen moment dat er zomaar tussenuit springt. Niks concreets. Maar zoals altijd weet ik dat het vanzelf zal komen. Ter inspiratie scroll ik wat door
Op het tik-tak-ritme van de pendule drinken we een kopje thee. Mijn oma (96) en ik (48). Een voorzichtig dansend waxinevlammetje op het eikenhouten kastje werpt wat licht op de foto’s van mijn opa en mijn vader. Ze overleden allebei in 2006. We delen een herinnering aan die fijne mannen en keuvelen van de hak op de tak. Nieuws over
Wat we met Androidworld hebben is prachtig. Ons eigen bedrijf waar we zelf invulling aan kunnen geven, waar we onze creativiteit kunnen laten gaan, waar we in de ochtend iets bedenken en het in de middag realiseren. De financiële moeilijkheden daar gelaten is dat toch het mooiste wat een mens kan doen. Ja toch? Iemand vraagt me wat ervoor nodig
