Het lijkt wel een scene uit een film. Ik moet mezelf even knijpen of dit wel echt is….maar het is echt. Het is eind november. Glibberend op de natte ondergrond gaan we maar langzaam vooruit. We trotseren steile berghellingen in tropische temperaturen. Tot de enkels in de modder, een weg banend door het dicht begroeide oerwoud. Gelukkig hebben we tuinhandschoenen […]
18 werd ze dit jaar. Haar moment! Mijn moment, ik ben moeder van een volwassen dochter. Trots!! De kinderen uit “haar jaar” zwermen uit hoor ik via hun moeders. Avondjes stappen, drinken, verkering, op kamers, op vakantie met vrienden. Succesvol, volwassen, op ‘eigen benen. Zo ook haar 1 jaar jongere zus, die zette ik op het vliegtuig naar China. Spannend.
Als het even kan vermijd ik auto rijden. Ik hou er niet van en ben er niet goed in. Na een uur rijden ben ik klaar, lange ritjes probeer ik altijd te vermijden. Ik woon op loopafstand van de stad en de benenwagen is mijn favoriete vervoerstransportmiddel. Mijn lief is voorstander van de fiets en het openbaar vervoer. Kortom lange
We lopen door een stad die we niet kennen. De mensen spreken een taal die we niet verstaan. Facebook is geblokkeerd, dus weten we niet wat jij nu leuk vindt. De tijd staat even stil en wij ook. Vrij zijn. Wie wil dat nou niet? Wij voelden ons vrij op onze reis door Iran. Dat klinkt misschien wat paradoxaal, want
LUNA en SENNA Verleiding Ik liep naar de keuken voor een bakkie koffie en was bezig met een video te monteren. Daar lag ze. Onze trouwe 10-jarige schoonheid. Zoals altijd lag ze onder de keukentafel met haar rug tegen de verwarming. Zo stil. Zo rustig. Liefdevol keek ze me aan. Zoals altijd. Ik glimlachte naar haar. Lief zoals ze
Weet je wat, ik doe gewoon mee. Inschrijven en niet meer over nadenken. Dat was mijn besluit en daar moest ik het mee doen. De Graaf Obstaclerun in Lochem zou mijn allereerste survivalrun worden. 8 kilometer door water, onder en over obstakels, hardlopen en afzien. Hoe moeilijk kon het zijn. Meteen daarna ook twee medestanders gevonden in Kaja en Roy
21 september, de nacht van de equinox. Ik word midden in de nacht wakker. Ik probeer met mijn blik de duisternis te doorklieven. Wat een lawaai! Een gepiep dat zo hard is dat het niet alleen hoog klinkt, maar alle frequenties lijkt te bevatten. Mijn vrouw ligt rustig te slapen. Ze heeft nergens last van. F*ck, het zit in mij.
‘Rustig! Eerst afremmen, schakelen en dan pas de bocht om’ We staan op de drukke Amsterdamsestraatweg en ik moet linksaf slaan van mijn rij-instructeur, ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie een rijtje auto’s achter me. Ik voel me opgejaagd, moet ik hier een partijtje rustig doen terwijl íedereen op me staat te wachten. In Utrecht heeft iedereen haast dus
14 juni 2017. Dé dag dat Pim en ik aan onze ouders vertelden dat wij papa en mama zouden worden. Beide ouders wisten niet wat hen overkwam; tranen en blijdschap bij de aanstaande oma’s en opa’s. Dit hadden ze niet zien aankomen! Wij een kind? Ook vrienden en familieleden waren emotioneel na het horen van het nieuws. Ik wist soms
Een hotelkamer in Alicante. De leukste stad van Spanje. We liggen met z’n allen in bed. De een met een boek, de ander met een iPhone. We zijn bij elkaar. En dat voelt heerlijk. Omdat het zo zelden nog gebeurt, met z’n allen in een bed, met z’n allen zo dicht bij elkaar. Omdat ons nieuwe huis ineens wel heel
