Dit wordt een raar stuk. Ik kan en mag namelijk niet schrijven over wat mij op dit moment het meest bezig houdt. Mijn vader, waar ik deze winter in Miami voor zorg, zinkt steeds verder weg in het drijfzand van de Alzheimer, maar de familie wil niet dat ik hier iets over post. En hoe kan ik vertellen wat dit […]
Wanneer mijn ouders mij als obstinate puber bruut uit mijn hormonaal overgedoseerde campingvriendenclubje wegrukten voor een meerdaagse huttentocht in de Alpen wist ik de vakantiesfeer nogal eens te verpesten. Met een saggerijnig smoel en beginnende tietjes die heel stom door mijn t-shirt prikten zodat ik ook altijd lelijk op de foto stond en me geen houding wist te geven slofte
“Maar het ging toch zo goed tussen jullie?” vraagt de vriendin over de telefoon. “In principe wel,” zeg ik. Ik begin te vertellen. Dat het niks met ons te maken heeft. Of, nou ja, eigenlijk wel. Zonder een ‘ons’ zouden die twee exen, die co-ouderschapsregelingen en die ingewikkelde planningen er immers niet zijn. We hebben het inmiddels in ons systeem
Mijn moment van 2017 is een aaneenrijging van meerdere momenten naar één plotseling besef… Ken je dat gevoel dat je ondanks het feit dat je het meisjesstadium allang voorbij bent, jezelf nog steeds een meisje voelt? Ik heb dat ook. Nog steeds vind ik het raar wanneer men mevrouw tegen mij zegt, terwijl er soms mensen in mijn training of coaching groep zitten die mijn
Ik heb getwijfeld of ik mijn moment zou delen. Niet omdat ik me ervoor schaam of het te persoonlijk vind, maar omdat het op deze pagina’s wel vaker over overlijden gaat en ik het niet respectvol vond om na te denken of mijn verhaal wel ‘interessant genoeg’ zou zijn. Dat verdienen de betrokkenen niet, het is geen wedstrijdje. Maar ik
Gonny van der Zwaag Lees verder
Dit jaar is teveel gebeurd om in één moment te vangen. Ik zou deze drie bijzondere momenten tekort doen. Op 5 maart om 7:30 gaat de telefoon. Ik ben opa geworden van een prachtige kleindochter. In de auto en naar Italië waar zij en haar vrouw wonen. Mijn leven is verrijkt. Ik ben intens gelukkig. Ik kom tranen van geluk
Ik vraag me af voor wie dit schrijven waardevol is, voor de ander, voor mij, voor de lezer, voor de anonieme (h)erkenning? Schrijven maakt zichtbaar en deelt ook wat verborgen blijft. Ik kijk mezelf aan en zie daarin 2017. Een veranderend jaar. Ik verlang naar schrijven over mijn moment. Tegelijkertijd blijft het stil in mij, ook omdat de tijd in
Voor het eerst sinds 2004 een paar dagen weg uit Nederland. Het is dinsdag 3 juli om 10:30 uur als ik bovenstaande foto maak, uit de auto die ons vanuit Örsundsbro, in de gemeente Enköping, naar Stockholm brengt voor een afscheidslunch. Die ochtend hebben we, net als elke dag, voor het ontbijt gezwommen in de Örsundaån, het riviertje met de
24 april 2017. Mijn keukentafellief zit tegenover me en zegt: ‘Er zit een tumor op mijn tongbasis en volgende week heb ik een afspraak in het UMC voor vervolgonderzoek’. Op dat moment stond mijn hart even stil en stopte onze wereld met draaien. Zoals ik in #mijnmoment van 2016 aangegeven had, was ik toen al stiekem aan het neuzen op
‘Mijn moment 2017 is een ode aan de positieve sterke vrouwen in mijn leven, aan Frans, vriendschap en zusterliefde. Besef dat je het leven ten volle heb te leven – LÉÉF!’ Het is woensdagochtend 13 december 2017. Ik krijg een bericht van mijn lieve grote zus: ‘Wil je mij even bellen?’. Vijf woorden, 1 korte zin. Ik wist meteen genoeg, er
