Zondag 24 September liep ik samen met Stitch, mijn kleine Jack Russel Terrier, over het Groene strand van Terschelling. Het was windstil, onder ons een spiegel van water over een uitgestrekt stand en daarboven gespiegeld een prachtige Hollandse wolkenlucht. Om het Westelijke deel van Terschelling heen gelopen liepen we langs het Noordzeestrand richting Paal 3 waar een hoog duin met […]
Ik had er paar dagen over nagedacht. Nee, eigenlijk overwoog ik het al jaren. Maar ik durfde niet. Bang om in een zwart gat te vallen. Bang om na een jaar vol ellende en verdriet weer iets weg te doen waar ik zoveel van hou. Bang om helemaal niets meer over te houden dat me blij maakt. Na vijftig jaar
Die zondag vroeg in maart, even voor middernacht, werd hij geboren. Mijn kleinzoon, mijn prachtige Dees. Met z’n grote blije kijkers bombardeerde prille Dees mij tot opa. Een onuitwisbaar moment. Maar daar bleef het niet bij. Dat ik ooit vader wilde worden wist ik al op m’n twintigste. Geen idee waar dat vandaan kwam. Maar het stond gewoon buiten kijf.
20 Augustus 2017. Om elf minuten over zes – ‘s ochtends – druk ik het knopje van mijn camera in. Voor de lens: Lake Louise, volgens velen het mooiste meer van West-Canada. Mega-touristisch, maar niet op dit tijdstip. Slechts een handjevol mensen staat van het natuurschoon te genieten. 2017 stond voor mij in het teken van fotografie. Wat in voorgaande
Mijn vorige moment schreef ik onder de naam Jacob Jan Voerman. DIt moment schrijf ik als Emma Voerman. Je zou dus verwachten dat mijn moment over de transitie gaat. Ik heb een hoop stappen gezet. Ik ben dertig comfortzones verder. Baan opgezegd, relatie uit, andere woonplaats, en andere identiteit. Maar daar gaat mijn moment niet over. Buiten die comfortzones bemerkte
‘Over Vaders & Zonen’. Het fantastische boek van Hugo Borst las ik jaren geleden toen ik net vader werd. Een boek vol ontroerende verhalen over relaties tussen vaders en zonen met voetbal als rode draad. Op zondag 30 april beleefde ik mij vader-zoon moment. Jaren geleden toen ik 40 werd, heb ik het een keer omgedraaid. Voor mij geen cadeau,
Die onverklaarbare en onbedwingbare drang om vrij te zijn. Geen onderdeel uit te maken van een systeem waardoor ik vervaag en egaliseer. Soms lijkt het naar de achtergrond te verdwijnen. Als ik een relatie heb. Of als ik een leuke baan heb. Maar na een jaar of twee gaat het jeuken, wrijven en schuren. Verwachtingen en vanzelfsprekendheden drukken op mijn
De momenten dat er een vloedgolf aan liefde en dankbaarheid voor al het leven over me heen komt. Als ik word geknuffeld door mijn puberjongens, als ik zie wat ze zijn geworden vanaf het moment dat ik ze voor het eerst in mijn armen sloot. Wanneer we om en met elkaar lachen. We intellectueel botsen, stoeien, gewoon stil op de
Langzaam tel ik af naar nul. Inmiddels bij vijftien. Maar met het dalen van de nummers neemt de onzekerheid neemt toe. Gaat dit wel goed? De dreiging hing al in de lucht en met het steeds donkerder worden begint het inmiddels zachtjes te regenen Veertien De benen doen pijn, maar het gaat beter dan ik dacht. Ze zeggen dat je
Hermannus Stegeman Lees verder
Het is zondagmorgen half tien. De Zwarte Cross wordt wakker. Nog effe en we gaan een traan wegpinken. In de verte schuifelt een touringcar over het festivalterrein. In die touringcar allemaal hele grote ogen die met open mond de hele Cross kermis aan zich voorbij ziet trekken. Een touringcar onderweg naar de megatent. Hierin zitten de hoofdrolspelers voor het optreden
