Mijn moment van 2019 kwam ergens halverwege augustus. Ik was met mijn gezin (mijn man F. en onze drie zoons) op vakantie in Cornwall. En ik was gestresst. Supergestresst. Misschien kwam het doordat we eerder dit jaar ons huis hadden verbouwd, 2 maanden op meerdere plekken hadden gewoond en nog een tijdelijke garagebox hadden die nog steeds opgeruimd moest worden. […]
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Sporten en sporten en sporten dat is wat ik deed als kleintje. Meisjesvoetbal was de eerste liefde; F.C. Lewenborg. Oranje shirt, zwarte broek en oranje kousen. Mijn vader had graag een jongen gehad, nou wilde het geluk dat ik aardig ver kwam in deze personificatie en ik hield van de bal. Dames
Daphne Channa Horn Lees verder
Zondagochtend, februari, kwart over acht. Ik rijd over een lege A1 naar Haarlem. Iedereen ligt nog in bed, het is koud. Ineens zoeft er van rechts een snelle Audi TT voorbij. Hij snijdt me bijna af, komt als een raket vanaf het tankstation de oprit af. Effe laten zien hoe hard hij kan. Lekker, dat snap ik goed. Maar belachelijk
Op Brussels Airport rijdt een roodgebruinde snob met een trolley vol koffers tegen m’n scheen. Ik kijk haar aan. Zij kijkt niet terug, ze is in zichzelf gekeerd. Stress. De labels op haar koffers verraden de reisorganisatie, bekend van hun Tv-commercial met de ambetante roep “…lekker bezig, mannen”, die haar transport van een eiland in de middellandse zee had verzorgd.
Linda belde me een aantal keer tijdens mijn einde dag vergadering ergens begin januari met een aantal co-assistenten die een complex van ons wilde huren. Geen onheilspellend gevoel, want dat gebeurde wel vaker. Boodschappen, ff langs de hockey rijden voor een van de boyz. Maar als er contact is, hoor ik blinde paniek. Bram, onze 2 jaar oude Viszla is
Neeeeeeeeee……! Toen ik de achterklep van de huurauto dichtgooide, wist ik het meteen. De paniek kroop via mijn ruggengraat omhoog, verlamde mijn borstkas en greep me bij de keel. De man op het muurtje riep iets. Ik verstond hem niet. Ik hoorde alleen mijn eigen hoofd suizen. Alsof de golven in mijn hoofd mijn opwellende gedachten probeerden omver te spoelen.
In april en mei van dit jaar hadden wij onze ‘grote’ vakantie. Bijna drie weken lang was ik met mijn gezin in Italië en Zwitserland. We lieten onszelf onderdompelen in het gemoedelijke leefritme. We laafden ons aan de Toscaanse zon en aan de geur van olijfbomen, mozzarella, wijn en verse tomaten. We waren de hele dag buiten. En in goed
Al jaren wist ik dat dit moment er aan zat te komen. De laatste jaren waren een rollercoaster met jou. Meerdere malen dacht ik dat ik afscheid moest nemen en dan toch krabbelde je weer op. Toen ik 13 jaar geleden ziek werd en minimaal een jaar uit de roulatie zou zijn, riep ik meteen ohh dan kunnen we eindelijk
Veertig minuten rijden is het, eerst door een aantal dorpen en streken, afremmen voor de rotonde bij Lauwerszijl en dan begint daar ongeveer de ‘echte’ weidsheid. Doe mij daar maar een huis. Nooit meer op buienradar kijken, recht voor je neus gebeurt het. Het weidse land met daarin de enkele boom. De naderende wolken, de regen en zon die zich
We liepen over Union Square en ik belde mijn moeder. “Hij heet Eddy en het is een rescued dog. Oh, het zou zo leuk zijn om een hondje te hebben, zo gezellig en lekker veel naar buiten.”. Mijn moeder was het er helemaal mee eens. Even op google kijken; vliegtickets voor hondjes. Toch inmiddels 5 keer per jaar zijn we
