Een Black Sabbath shirt op een foto in een vriendenapp. Ik deel regionaal met welgeteld nul vrienden mijn muzieksmaak, dus zoiets springt in het oog. “Ik zie een goed shirt, een lichtpuntje” reageer ik. De plaatsers des foto’s voorzien een klik. Geanimeerde gesprekken over muziek, gemarineerd in bier. Misschien een concertje links of rechts. Onze gezamenlijke vriendin vertelt me dat […]
Jaren ’80. Frankrijk. Een dorpsplein. Tussen de gevlekte stammen van de platanen hangen snoeren met peertjes een feeststemming te verspreiden. Met wiebelige picknicktafels en lelijke maar comfortabele witte plastic stoelen zijn de straten tot terras gebombardeerd. Diepe groeven en rode appelwangen steken parmantig boven de accordeon die alle liedjes op een wals laat lijken. We zijn ontspannen, vrolijk, gloeien van
“Love U baby” Op de laatste dag van Alcatraz Metal festival in Kortrijk slof ik naar mijn tent. Mijn gehuurde tent. Met twee echte bedden erin. Met comfortabele matrassen erop. En beddengoed. Op de Machine Head vlag die ik voor mijn tent heb gehangen is de Zweedse vlag gespeld. “Love U baby” staat er in balpen op. Een paar uur
Wanneer mijn ouders mij als obstinate puber bruut uit mijn hormonaal overgedoseerde campingvriendenclubje wegrukten voor een meerdaagse huttentocht in de Alpen wist ik de vakantiesfeer nogal eens te verpesten. Met een saggerijnig smoel en beginnende tietjes die heel stom door mijn t-shirt prikten zodat ik ook altijd lelijk op de foto stond en me geen houding wist te geven slofte
“Ik mag niet dood.” Jouw stem aan de andere kant van de lijn, van het leven zo lijkt het, breekt. Je wereld stort in. De nog functionerende helft van je lichaam doet dat onder voortdurend protest. Alles wat nog beweegt van binnen en van buiten doet dat met steeds meer pijn en moeite. Maar ze vinden je nog te vitaal.
De cleane, geluiddichte doos van veel nieuw gebouwde concertzalen lijkt in niets op de met verschraalde bierlucht gevulde jongerencentra van toen. Vrijplaatsen waar de bedrading als slappe springtouwen langs muren en plafonds hangt en de nooduitgangen op de dreun van bas en drum meetrillen. Je hoeft niet bang te zijn om uit te glijden want je staat vastgeplakt in het
Midden in de nacht schrik ik wakker. De rode vrouw! De rode vrouw ligt in zijn bed! Als een bezetene ruk ik de la van mijn nachtkastje open op zoek naar mijn schrift… Licht! Licht! Ik ben zo bang dat ik te laat ben, dat mijn gedachten alweer in rook opgegaan zijn voordat ik een kans heb gekregen ze op
Eén moment… van 2013. Ik kijk terug op een ongekend fijn, gelukkig, blij jaar vol mooie momenten met vrienden en geliefden. Ik heb me de versuffing gereisd, gegeten, gefeest, gelezen, gehangmat, geknuffeld, gespeeld, gedanst, gelachen, gedronken. Ik geloof het bijna niet als ik al die euforie aan me voorbij zie trekken, maar ik was er zelf bij. Tussen Oostenrijkse sneeuwhellingen
2012, het jaar dat ik emigreerde, liefdesforens werd en thuis kwam. Eind 2011 besloot ik mijn huis in Haarlem te verkopen en naar Nijmegen te verkassen. Ik dacht dat ik tijd had. Maar binnen een week was het boven de vraagprijs verkocht. Gelukkig had mijn makelaar een ruime oplevertermijn onderhandeld. Zo geschiedde dat ik eind juni een huurflatje betrok, midden
Op de vraag van Michel Groenenstijn “wat denk jij dat er gebeurt als we Nederlandse netwerkknooppunten verbinden met Ugandese?” antwoordde ik “weet ik niet maar het is een leuk experiment”. Michel en ik verzamelden een groep inspirerende, positieve, nieuwsgierige verbinders en we nodigden ze uit mee te gaan naar Uganda om daar meer van zulks te ontmoeten. In augustus 2011
