Voor mij waren er 2 momenten die bij mij naar bovenkomen wanneer ik aan 2012 denk. Het eerste moment is erg verdrietig, het tweede moment geeft mij een warm gevoel wanneer ik er aan terugdenk. Laat ik beginnen met het verdrietige moment. In de zomer hoorde ik dat een vriendin van me een niet meer te genezen vorm van kanker […]
Als ik mijn eigen blog post zo nalees, wat ik altijd nog een keer doe als ie eenmaal is gepubliceerd, kom ik erachter dat ik volgende week, op 1 januari dus, 5 jaar Punkmedia heb, of Punkmedia ben eigenlijk. Ik start met iets gaafs… beetje in de lijn van Mijnmoment. Ik ga veranderaars, vernieuwers, innovators en inspirators portretteren. Dat wil
FUCK! Was die URL nog vrij? Jep. Lees verder
Bij een van de eerste mijnmomenten, in 2004 of 2005, liet iemand die ik voor de tweede keer had uitgenodigd om haar moment in woorden te vangen me weten wat de impact was van mijn uitnodiging. “Je dwingt me bewust na te denken over het jaar. En nu vond ik het wel confronterend, ik ben er de hele week mee
Pap, ik ga toch niet dood? Lees verder
Ik ren de trap af Alex op mijn arm Is Papa dood, roept ze Is Papa dood Ja, zeg ik Papa is dood Mijn Moment 2012. Nooit kunnen denken dat ik dan bovenstaande zinnen zou schrijven. Dat dit mij, ons kon overkomen. Dat ik op 1 juli 2012 in een Onwerkelijke Werkelijkheid als deze kon belanden. Op 5 juni komt
Sandra van Kolfschoten Lees verder
Mijn moment van 2012 was op 29 oktober 2012. Ik rij naar huis na een geweldige avond van de Social Media Club Groningen (SMC050), waar ik organisator en kickstarter van ben. En tijdens de rit naar huis vallen opeens alle stukjes van mijn persoonlijke en zakelijke puzzel op z’n plek. Hoe cliché ook. Aan de puzzel heb ik lang gesleuteld.
Gevraagd worden voor mijnmoment is al best een mooi moment op zich! Zittend in de auto naar de fysio, omdat m’n rug weer was gaan vastzitten, omdat ik te lang en te veel achter m’n laptop zit, omdat ik zo heel erg druk ben met m’n startup Sciomino… Dus, zittend in de auto dacht ik na wat mijn moment van
Edwin van de Bospoort Lees verder
2012, het jaar dat ik emigreerde, liefdesforens werd en thuis kwam. Eind 2011 besloot ik mijn huis in Haarlem te verkopen en naar Nijmegen te verkassen. Ik dacht dat ik tijd had. Maar binnen een week was het boven de vraagprijs verkocht. Gelukkig had mijn makelaar een ruime oplevertermijn onderhandeld. Zo geschiedde dat ik eind juni een huurflatje betrok, midden
Sinds het overlijden van mijn vader was ze zichzelf niet meer. Haar leven stond in het teken van zorgen voor haar man en kinderen. En toen haar kinderen waren uitgevlogen en haar man was overleden was er dat veelbesproken zwarte gat. Even probeerde ze nog iets van het leven te maken. Ze ging voor haar doen zelfs een beetje los..Maar
Normaal gesproken kijk je voor zo’n terugblik naar het hele jaar en haal je daar de grote rode lijn uit. In mijn geval volgt dan meestal een verhaal in de trant van: “mijn leven is één groot feest, met tropische zeilreizen, workshops, lezingen en mooie mensen ontmoeten.” Maar op dit moment kan ik gek genoeg niet verder kijken dan mijn
Afgelopen jaar heb ik veel aan Tjarda gedacht. Ooit rots in de branding op onze productieafdeling events. Als er tien klussen over elkaar heen buitelden, de adrenaline in vloeibare vorm langs de wanden droop en alle telefoons tegelijk rinkelden, stond ze plotseling op en zong schaterlachend uit volle borst: “Ik voel me keieieieieigoed, ik voel me keieieieieigoed, ze kunnen me
