Het is 25 november wanneer ik bij mijn loopbaancoach zit en de tranen me anderhalf uur lang onophoudelijk over de wangen biggelen. Het is op en ik ben de wanhoop nabij. Het besef dat het tijd is voor een grote ommezwaai, sudderde al een hele poos. Jaren lang. Maar sudderen is een langzaam proces waarin ik zonder het me goed […]
16 juni. We zijn net thuis in Den Bosch, waar we dan nog wonen. We zijn het hele weekend in Italië geweest, waar mijn broer en schoonzus in het huwelijksbootje stapten. Het waren een paar prachtige dagen. Mooi weer, lieve mensen en een bruidspaar dat knetterverliefd is op elkaar. Wanneer we thuis zijn bel ik met mijn moeder om te
Mijn Moment, altijd weer een gewichtige zaak om over na te denken. En Mijn Moment 2014 moet natuurlijk ook een gewichtig moment zijn. Daarvoor moet ik toch een stukje historie schrijven van laten we zeggen 30 jaar. 16 jaar was ik en ik had de bijnaam Ankieplankie. Dat plankie werd in de loop van de jaren een dikke eiken boom.
Vier warme juni dagen in Frankrijk vormden ‘mijn moment’ in 2014. Niet zomaar warme dagen, maar dagen die ik door bracht op Kinnernet (‘The Imagination Festival’) in Avalon in Frankrijk. Daar kreeg ik niet alleen mijn eerste les in handlezen, maar werd ik vooral ondergedompeld in een groep fascinerende mensen vanuit alle delen van de wereld. Die groep bestond uit
Dat zou toch wat zijn, speelt er al jaren door mijn hoofd. Wat, dat is niet zo moeilijk, bewegen in de ruimste zin van het woord, hoe dat is een ander verhaal. Zelf bewegen en genieten van elke stap die ik ren, elke meter die ik fiets, elke slag die ik maak op het bevroren water en in korte broek
Jezus, tiefuszooi, inwendig vloekend zit ik op een stoeprandje bij de plaatselijke supermarkt in Mazon, een plaatsje in de Provence. Ik stop er mee! besluit ik, ben er helemaal klaar mee.Totaal uitgewoond en diep ellendig neem ik het besluit dat ik morgen niet omhoog ga fietsen. Ik voel me miserabel, hoe is het mogelijk dat ik precies nu ziek ben
“Het gaat niet goed met opa”, zegt mijn moeder aan de telefoon. Op de geheime Facebookgroep wordt al maanden verslag gedaan door familieleden over het reilen en zeilen van mijn opa en oma, die sinds 1 jaar in een verzorgingsflat wonen. Opa heeft sinds kort ‘wegtrekkers’, hij ziet er erg wit uit en komt soms niet meer uit zijn woorden,
Mijn moment dit jaar was het uitkomen van de Engelse en ge-update versie van mijn boek Society30. Als gevolg daarvan weer vele spreekbeurten gegeven en als een echte evangelist de wereld overtuigen dat het niet alleen anders en beter kan, maar dat het door alle (bio)technologische ontwikkelingen gaat gebeuren ook. Met of zonder ons. Met of zonder bedrijven en organisaties.
Ronald van den Hoff Lees verder
Vanaf jongs af aan ben ik een dromer en naarmate ik ouder word, zijn mijn dromen veranderd. Vroeger droomde ik over een prins op het witte paard en nu over hetgeen waar ik gelukkig van word. Dat heeft er vast ook mee te maken dat ik mijn prins zes jaar geleden tegen ben gekomen. Als ik weer eens droom dan
Zondag 16 September 2012 gleed ik uit over twee gladde vellen papier. Ik had twee scheuren in mijn achillespees en na de operatie duurde het bijna drie maanden voordat ik weer een beetje normaal kon lopen. Ik deed al jaren niets meer aan sport. Spieren werden strak en stram. Een stukje zwemmen, fietsen of lopen kostte mij veel moeite. Als
