Het is donker als ik de school uitkom, in de verte zie ik de auto staan.In de auto zitten opa, oma en mijn dochter.We zijn onderweg naar het restaurant om de verjaardag van oma te vieren.En zijn gestopt bij school, waar ik naar het laatste tien minuten gesprek van de lagere schoolperiode ben geweest. Ik weet iets, dat mijn dochter […]
29 oktober 2015 De wekker gaat om half zeven, zoals iedere dag. Ik sta op en begin aan mijn ochtendroutine. Vandaag is een gewone dag. Espresso-machine aan, brood uit de vriezer, water koken. De koffiebeker van mijn man voorverwarmen. Lunch maken voor de jongens. Pauzehapjes. Melk neerzetten voor bij de muesli. Kopje thee. Mijn man komt boven. Hij maakt
Ellemijn Veldhuijzen van Zanten Lees verder
Op 29 juni 2012 ben ik van een succesvol gelukkige vrouw ineens een Jonge Weduwe. Midden in ons gelukkig leven staat niet alleen zijn hart maar ook mijn wereld stil. En tegelijk gaat er een nieuwe wereld open. Een wereld van verdriet en rouw en ook een wereld van licht en liefde en heel dichtbij alles zijn. Als de grond
Sandra van Kolfschoten Lees verder
Het is augustus 2015. Snikheet. Ook in mijn Middeleeuwse kelder onder een Utrechtse brug. Met mijn oor plat tegen de houten deur houd ik mijn adem in. Ssst. Ik luister en durf me niet te verroeren. Ja! Zacht gemurmel en een harde schreeuw. Diep van binnen voel ik blijheid, euforie en frustratie in één. Achter de deur gaat het los.
Anna-Maria Giannattasio Lees verder
Al mijn hele leven heb ik iets met het cijfer 23. Ik noemde het lange tijd mijn geluksgetal. Zo is op de spaarzame momenten dat ik me in een casino begaf – en daar mijn eerste inzet deed aan de roulettetafel – opvallend vaak het getal 23 gevallen. Eén keer in dat casino voorvoelde ik dat er direct na deze
‘Een station, een man speelt op een piano en ik sta even stil. Lijkt lang geleden’ Het was 19 mei en ik wachtte ’s avonds laat op het station op mijn trein naar huis. Mijn fotowerk voor het afstuderen was die week ervoor afgebrand en de klussen voor mijn eigen bedrijf hadden zich ineens ver boven mijn hoofd opgestapeld. Ik
Het was 22 maart. De dag dat de mooiste wens van mijn dochter Julia in vervulling ging: samen met papa en mama naar Disneyland in Parijs. Natuurlijk vond ze het prachtig om Mickey en Goofy te ontmoeten, maar wat voor haar nog veel belangrijker was, was dat ons ‘gezin’ weer even, voor één dag, compleet was. Samen met papa en
Ik klap mijn laptop open en staar naar het scherm. De twijfel slaat genadeloos toe. Is het mijn intuïtie die zegt ‘doe het niet’ of is het de angsthaas in mij die schreeuwt ‘niet doen’? Na voor de zoveelste keer de tekst gelezen te hebben besluit ik de keuze een week uit te stellen. ‘Jij angsthaas!’ denk ik voordat ik
“Dat zal mij niet gebeuren!” Hoe vaak heb ik dat in mijn leven al niet tegen mezelf gezegd en/of gedacht! Het is februari van dit jaar en ben tijdens mijn rondreis door Zuidoost Azië aangekomen in Cambodja. Ik was druk bezig met het fotograferen van de outdoor fotoexpositie van de Nederlandse fotograaf Ruud Van Empel bij Quai Sisowath in de
Mijn Moment 2015. Inmiddels is het de 3e keer dat ik een poging waag om dat moment te benoemen. Op de één of andere manier lukt het me niet. Na ieder stuk tekst van 500 woorden heb ik het onbevredigende gevoel dat de lading niet wordt gedekt. Dit wil niet zeggen dat er onvoldoende bijzondere momenten zijn. Het blijft echter
